A postura erguida dunha persoa está directamente garantida pola estrutura da súa columna vertebral. O aumento da masividade dos corpos vertebrales na rexión lumbar, os ósos pélvicos anchos e poderosos e, en xeral, toda a cintura das extremidades inferiores permítelles soportar o seu propio peso, a actividade física adicional e a presión do aire. A columna vertebral garante a preservación da forma do corpo humano, a capacidade de realizar varios movementos e protexe a medula espiñal, situada na canle formada polas vértebras, de todo tipo de danos.
Os músculos que acompañan a toda a columna vertebral, así como os fortes ligamentos e tendóns, axúdana nisto. Estas estruturas están moi estreitamente relacionadas entre si tanto funcional como anatómicamente, polo que a maioría das enfermidades das estruturas osteocondrais da columna vertebral, especialmente en fases posteriores, "afectan" inevitablemente ao aparello ligamento-muscular.
Grazas á postura erguida, unha persoa pode realizar unha ampla gama de actividades, pero, por outra banda, tamén é a posición vertical da columna a que explica moitas das súas patoloxías e enfermidades das estruturas veciñas. Así, a presión do aire constante, o aumento do peso propio, as cargas adicionais e unha serie de outros factores levan a que os compoñentes da columna vertebral formados por varios tecidos comezan a "envellecer" e "desgastarse" e a velocidade de rexeneración aumenta, ralentiza significativamente e aumenta a taxa de destrución.
As diferentes partes da columna reaccionan de forma diferente á influencia de factores desfavorables, é dicir. H. A frecuencia dos cambios dexenerativos ou inflamatorios, por exemplo na zona do pescozo e do peito, pode variar. Isto depende de moitas razóns, pero a columna lumbar é o líder na frecuencia de desenvolvemento de patoloxías. Máis concretamente, é a columna lumbosacra, formada por cinco vértebras lumbares móbiles e varias vértebras sacras fusionadas, a que soporta a máxima carga e realiza a maioría das tarefas funcionais. Polo tanto, convértese na fonte de varias enfermidades.
De todas as enfermidades da columna, destaca a osteocondrose da rexión lumbar, que se rexistra en case todas as persoas maiores en diferentes etapas de desenvolvemento. Esta enfermidade adoita ocorrer na idade media e mesmo na xente nova, o que pode explicarse por unha variedade de factores predispoñentes e causas directas. A osteocondrose lumbar é unha patoloxía moi polietiolóxica que, sobre todo, lle confire unha enorme importancia social. Porque as súas manifestacións e consecuencias poden prexudicar significativamente o rendemento dunha persoa, levar á discapacidade e afectar a calidade de vida do paciente e o grao de adaptación social deste.
Razóns para o desenvolvemento
O principal mecanismo da enfermidade é a destrución gradual dos discos intervertebrais cartilaxinosos, que pasa por varias etapas e determina o desenvolvemento de varios graos de gravidade da osteocondrose. A evolución, coidando a postura erguida do home e asegurando o seu estado intelectual, "esqueceu" un detalle tan importante como a súa propia rede circulatoria de cartilaxe hialina, que se localiza en todas as articulacións, incluída a columna vertebral. O seu alimento provén do tecido óseo subxacente e do líquido sinovial que enche todas as cavidades articulares.
Quizais esta característica, consistente na ausencia de capilares no tecido cartilaginoso, garante ao máximo que cumpra as súas tarefas funcionais. Por outra banda, calquera enfermidade ou lesión que afecte á nutrición da cartilaxe intervertebral hialina leva inevitablemente á aparición de cambios distróficos. Son aínda máis reforzados polo feito de que a capacidade rexenerativa dos propios discos da cartilaxe é moi insignificante.
Son precisamente estes procesos negativos os que comezan a ocorrer nos tecidos da columna vertebral na idade media e avanzada, especialmente coa osteocondrose en mulleres e homes, e con aproximadamente a mesma frecuencia. Polo tanto, o factor idade, que afecta a todos os órganos e sistemas internos dunha persoa e leva á aparición de cambios dexenerativos-distróficos crecentes, considérase xustamente a causa máis importante do desenvolvemento da osteocondrose.
Pero os fenómenos relacionados coa idade por si só non poden explicar tales características patolóxicas en diferentes pacientes como:
- momento de aparición (manifestación) da osteocondrose lumbar;
- a velocidade de desenvolvemento do proceso patolóxico e a taxa de cambio de varias etapas;
- a aparición de complicacións;
- Desenvolvemento dun determinado tipo de consecuencias e complicacións.
Por suposto, hai outras razóns adicionais para o desenvolvemento da enfermidade, así como varios factores predispoñentes determinados polas condicións ambientais, o estilo de vida dunha persoa, a súa saúde de fondo e as características xenéticas do seu corpo.
Todos estes puntos pódense representar do seguinte xeito:
- Lesións de varios tipos e gravidade;
- deformidades da columna vertebral;
- predisposición hereditaria;
- enfermidades autoinmunes;
- enfermidades endócrinas e trastornos metabólicos;
- O paciente ten sobrepeso.
Varias lesións na columna vertebral son moi comúns e ocorren en persoas de todas as idades. Poden ser provocadas tanto polo estilo de vida dunha persoa (actividade física excesiva, adestramento deportivo) como polo tipo de actividade profesional. Ademais, as lesións na columna adoitan ocorrer en accidentes de tráfico e outros accidentes.
O desenvolvemento da osteocondrose lumbar nestes casos considérase como consecuencia das lesións, xa que a cartilaxe hialina entre as vértebras xa non é capaz de recuperarse completamente, a diferenza do tecido óseo, que se rexenera con bastante facilidade. Alí comezan inevitablemente os procesos dexenerativos, que logo forman patoloxía.
As deformidades da columna vertebral, que teñen diferentes formas, poden ser conxénitas ou adquiridas. Calquera curvatura (escoliose, cifose, hiperlordose) afecta inevitablemente ás estruturas da cartilaxe e tamén perturba o seu abastecemento de nutrientes e osíxeno. Por suposto, con deformidades conxénitas, os fenómenos de osteocondrose rexístranse a unha idade máis temperá.
As características xenéticas do organismo tamén son moi importantes, para a maioría das enfermidades. Non obstante, na osteocondrose non hai unha confirmación directa do factor de predisposición hereditaria, é dicir, non hai unha herdanza directa desta patoloxía en parentes próximos.
Pola contra, certos trastornos metabólicos con herdanza dominante ou recesiva xogan un papel indirecto no desenvolvemento de patoloxías que conducen a procesos patolóxicos na columna vertebral.
Nas últimas décadas, os casos de enfermidades de fondo cun mecanismo de desenvolvemento autoinmune, que se converten na causa da osteocondrose lumbar, fixéronse máis comúns. Un comportamento "incorrecto" do sistema inmunitario fai que o corpo comece a destruír o seu propio tecido, especialmente o tecido conxuntivo. As enfermidades autoinmunes como o lupus eritematoso sistémico, o reumatismo e a esclerodermia "atacan" principalmente o tecido conxuntivo e as estruturas da cartilaxe da columna vertebral.
As enfermidades concomitantes de orixe endócrina, como a diabetes mellitus, a disfunción tiroidea, a enfermidade de Cushing, así como os trastornos metabólicos e a deficiencia de vitaminas e minerais (falta de vitamina D, C, grupo B, calcio, fósforo, ferro, cobre) adoitan ser o resultado da enfermidade. desenvolvemento da osteocondrose. . Todos estes puntos son factores "detonantes" que afectan á nutrición e ao metabolismo dos discos intervertebrais cartilaxinosos, o que inevitablemente afecta tanto á súa integridade anatómica como á súa funcionalidade.
Tamén hai que dicir sobre un factor como o exceso de peso dunha persoa. Comprobouse que en pacientes con sobrepeso, a osteocondrose lumbar desenvólvese antes e é máis grave e, ademais, tamén sofren outras articulacións, especialmente as extremidades inferiores. Canto maior sexa o peso dunha persoa e canto máis rápido o gaña, menos favorable é a patoloxía, maior é o risco de complicacións e máis probabilidade de que o paciente estea incapacitado.
Etapas da enfermidade
Os cambios patolóxicos que se producen coa osteocondrose da columna lumbar e outras partes da columna afectan principalmente aos discos intervertebrais da cartilaxe hialina situadas entre as vértebras. Só entón aparecen fenómenos dolorosos nas estruturas óseas dos corpos vertebrales, cápsulas articulares, ligamentos e tecido muscular, que indican a presenza dun cadro clínico máis detallado e diverso nas últimas fases da patoloxía, así como a formación de complicacións de osteocondrose.
O disco intervertebral consta de dúas partes. A zona central chámase núcleo pulposo, que ten unha estrutura moi elástica e suave e realiza a función de absorción de choques da columna vertebral. A parte exterior é o anel fibroso, que ten a función de conectar e estabilizar as vértebras. Na rexión lumbar, os espazos intervertebrais son os máis altos, ata 1 cm, o que se explica polo aumento da carga nesta área particular da columna vertebral.
Xusto ao comezo do desenvolvemento da enfermidade, cando se interrompe o abastecemento normal de osíxeno e nutrientes ao tecido cartilaginoso, a rexeneración dos condrocitos diminúe e as células vellas xa non son substituídas por outras novas. No fluído intercelular tamén se producen procesos negativos, que van acompañados de trastornos metabólicos e eliminación prematura dos produtos de degradación. Nesta fase, aínda é posible restaurar a capacidade rexenerativa da cartilaxe e superar a enfermidade.
Comeza entón a ruptura das fibras de coláxeno dos discos da cartilaxe, o que inicialmente leva á destrución parcial e despois completa das capas intervertebrais. Pérdese a estabilidade de segmentos enteiros da columna vertebral e, cando os aneis fibrosos se rasgan, as estruturas da cartilaxe sobresaen máis aló da columna vertebral ou na canle espinal. O último punto determina o mecanismo de formación das hernias intervertebrais.
Cando os discos da cartilaxe desaparecen ou son substituídos por tecido conxuntivo, a estabilidade pérdese por completo e as vértebras poden escapar unhas das outras e só se mantén no seu lugar por ligamentos. Esta condición de espondilolistesis é especialmente característica da rexión lumbar e posteriormente compleméntase con signos de dano nas articulacións intervertebrais, ligamentos e músculos que sosteñen a columna vertebral. Cando as raíces nerviosas que emanan da medula espiñal en parellas están implicadas no proceso patolóxico, xorden síntomas neurolóxicos característicos da patoloxía.
Como regra xeral, a osteocondrose afecta inicialmente a un segmento da columna, despois os procesos distróficos dexenerativos esténdense a outras partes. A altura de todos os espazos intervertebrais diminúe, polo que a columna vertebral acúrtase (a persoa faise máis pequena), aumenta a inestabilidade, pero con isto tamén se perde a mobilidade e elasticidade previas da columna. Aos poucos vanse producindo deformacións ou aumentando as curvaturas existentes.
Síntomas en diferentes etapas
O desenvolvemento gradual da enfermidade e a crecente gravidade dos cambios patolóxicos na columna determinan todo o complexo de síntomas clínicos da osteocondrose. Canto máis grave é a enfermidade, máis síntomas experimenta o paciente, máis limitada é significativamente a funcionalidade da columna vertebral e máis intensos se fan os trastornos neurolóxicos.
Os síntomas da osteocondrose lumbar están determinados polo grao de cambios morfolóxicos e agrúpanse en catro etapas ou graos de patoloxía a medida que aumentan:
- A primeira etapa, como xa se indicou, caracterízase por cambios mínimos nos discos da cartilaxe, que son reversibles. Polo tanto, a miúdo denomínase preclínico. O paciente só pode experimentar molestias leves, especialmente despois da actividade física. É doado desfacerse del simplemente axustando a súa dieta e normalizando a actividade física.
- A osteocondrose da columna lumbar de 2º grao maniféstase por síntomas clínicos pronunciados. O paciente sofre dor lumbar que aumenta durante e despois da actividade física. Moitas veces unha persoa nin sequera pode seguir traballando debido a unha dor intensa. Na segunda fase da enfermidade, tamén se forma un espasmo muscular protector na zona lumbar. A dor nas costas adoita ser causada pola tose, os xiros repentinos ou a flexión e pode irradiarse ata as nádegas e as extremidades inferiores.
- Na terceira etapa, os síntomas da osteocondrose lumbar son aínda máis intensos. Debido á inestabilidade desenvolvida da columna vertebral, prodúcense hernias de disco, espondilolistesis, subluxacións e luxacións das vértebras, que determinan a intensidade significativa da síndrome da dor. Pode ser percibido polo paciente como "lumbago", acompañado de trastornos motores e cambios na sensibilidade. Ademais, desenvólvense debilidade muscular nas extremidades inferiores, así como trastornos disúricos e sexuais.
- Na última, cuarta etapa, o proceso dexenerativo esténdese ao aparello ligamentoso, ao tecido nervioso da medula espiñal e ás súas raíces, ás articulacións intervertebrais e aos vasos sanguíneos. Fórmase anquilose da columna vertebral, que se manifesta nun fallo funcional completo; A miúdo desenvólvense mielite, trombose dos vasos sanguíneos e parálise das pernas.
Realizar diagnósticos
A maioría da xente sabe moi ben que é necesario ver un médico nas fases iniciais da enfermidade, é dicir, nos primeiros signos. Pero na práctica ocorre que só vai á clínica cando a dor na zona lumbar se fai insoportable e todo tipo de ungüentos, xeles e compresas xa non axudan. Isto adoita ocorrer na fase 2-3 da osteocondrose, cando o proceso dexenerativo-distrófico xa non se pode deter, senón que só se pode retardar un pouco.
O diagnóstico e tratamento da osteocondrose lumbar é realizado por un cirurxián e un neurólogo. Para facer un diagnóstico correcto e determinar o grao de dano na columna vertebral, o médico debe realizar os seguintes pasos de diagnóstico:
- Recoller as queixas do paciente, aclarar a natureza, o momento de inicio e o curso da dor e determinar a presenza de síntomas adicionais.
- aclarar a historia clínica, é dicir, determinar cando e como apareceron os primeiros signos de osteocondrose e como se desenvolveron;
- Realice un exame externo do paciente, durante o cal se aclara a localización dos puntos de dor, a presenza de espasmos musculares e curvaturas da columna vertebral, determina o grao de deterioro funcional, os cambios nos reflexos e a sensibilidade.
- realizar ademais un exame instrumental mediante raios X e, se é necesario, tomografía computarizada e resonancia magnética. Estes exames permiten determinar o grao de destrución da cartilaxe e do tecido óseo, a localización das vértebras, a presenza de luxacións, espondilolistesis e hernias intervertebrais e o estado do sistema musculoesquelético.
O complexo destes datos permítenos formular un diagnóstico correcto da osteocondrose, indicando a sección afectada da columna vertebral, o grao de cambios destrutivos e a presenza de complicacións. O diagnóstico de cada paciente pode ter características individuais que determinan o tratamento da patoloxía, o uso de métodos conservadores ou radicais.